ความตื่นเต้นเข้าครอบคลุมไปทั่ว จัดกระเป๋าไม่ยอมเสร็จเสียที กังวลโน่นพะวงนี่เป็นประจำก่อนเดินทาง ขนาดต้องตื่นที่เช้ามืดเพื่อออกเดินทางให้ทันเวลานัดหมาย ดึกดื่นค่อนคืนแล้วยังไม่หลับไม่นอน สุดท้าย ก็ได้หลับตาฝันไปเพียง 3 ชั่วโมง ก่อนจะปลุกตัวเองอีกครั้งมาเตรียมตัวครั้งสุดท้าย แล้วออกเดินทางสู่ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ
22 มีนาคม 2555
เป็นการเดินทางสู่สนามบินอันใหญ่ยักษ์ด้วยตัวเองเป็นครั้งแรก ด้วยความไม่คุ้นเคยเลยกะเวลาไม่ถูก ไปถึงก่อนใครเพื่อนเลยกว่าทุกคนจะมาพร้อมหน้า หยิบ Boarding Pass ที่ปรินต์มาเรียบร้อย เดินตัวปลิวเข้าไปเช็คกระเป๋าสัมภาระได้ทันที โดนตรวจสารเหลวนิดหน่อยแต่ก็ผ่านไปได้
ได้เวลาแล้ว ครั้งแรกของเรากับสายการบิน Air Asia
โชคดีของการซื้อที่นั่งโดยสารเครื่องบินที่เดียวกับเจ้านี้คือได้นั่งข้างหน้าต่าง เลยได้เก็บภาพสวยๆ ของฟ้าและปุยเมฆบนนั้นมาเชยชม แต่ในเวลานั้น มีอีกจุดที่ดึงความสนใจไปไม่น้อย นั่นคือ แอร์โฮสเตสสาวสวยที่ยิ้มให้เราตั้งแต่ก้าวเข้ามาในตัวเครื่อง และยังเป็นคนเดียวกับที่ยิ้มส่งเราในช่วงเวลาสุดท้ายกับเครื่องบินลำนั้น ลงจากเครื่องแล้วจึงเพิ่งมารู้ว่า เธอคือ “นิ้ง กุลสตรี” ทำไมเราจำเขาไม่ได้เนี่ย
08.00 น.
เครื่องก็ลงจอดนิ่งสนิทที่ท่าอากาศยานสุราษฎร์ธานี มีรถตู้มารับเราอย่างเสร็จสรรพเพื่อพาเราไปยังท่าเรือ Lomprayah ที่ดอนสัก ด้วยการบริการอย่างครบวงจร พาเรามานั่งรออีกเล็กน้อยก่อนจะออกเดินทางอีกครั้งด้วยเรือเร็ว (Speed Boat – Katamaran) เรือออกจากท่า 10.00 น. มีที่นั่งพักแอร์เย็นๆ ให้เราระหว่างเดินทาง หรือจะขึ้นไปยังรับลมร้อนๆ ที่ชั้นบนก็ได้ แต่สังเกตว่าจะมีก็แต่พวกฝรั่งเท่านั้นที่จะทำเช่นนั้น อีกทั้ง เรือลำนี้ก็มีแต่ฝรั่งผมทองทั้งนั้น ยิ่งเมื่อเรือเทียบท่าจอดที่เกาะสมุย ไม่ว่าจะคนขึ้นหรือลงก็เกือบจะเป็นฝรั่งเสียเป็นส่วนใหญ่
นี่เรากลายเป็นชาวต่างชาติไปแล้วหรือไร
แต่ข้อเสียของการเดินทางของเราก็คือ เรือจะจอดเทียบท่า ส่งและรอนักท่องเที่ยวตามเกาะต่างๆ ไล่ไปตั้งแต่ เกาะสมุย เกาะแรกที่อยู่ถัดไปจากฝั่ง มาถึง เกาะพะงัน ซึ่งเป็นจุดที่เราต้องเปลี่ยนเรือ จึงต้องขึ้นมานั่งรอกินข้าวผัด-ก๋วยเตี๋ยวกันเพลินๆ จน 13.00 น. ถึงจะลงเรืออีกลำที่จะมารับเราและแล่นต่อไปยัง เกาะเต่า ที่นั่นเรายังต้องรออยู่ราวๆ ชั่วโมงกว่าเรือจะออกจากเกาะ และแล่นไปอีกเพียง 10 นาทีเพื่อจะส่งเราที่ เกาะนางยวน ซึ่งไปๆ มาๆ อาจจะใกล้กับชายฝั่งของจังหวัดชุมพรมากกว่าด้วยซ้ำ หากจะมาเกาะนางยวน ลองศึกษาเส้นทางจากชุมพรกันดูนะครับ เผื่อจะได้ไม่ต้องรอนแรมยาวนานเสียครึ่งค่อนวันอย่างนายแพท
บ่ายสามโดยประมาณ การเดินทางในเรือ Katamaran ของเราก็สิ้นสุดลง
ได้เวลาเช็กอินเข้าที่พักบนเกาะนางยวน ซึ่งก็มีอยู่ที่เดียวนั่นคือ “Nangyuan Island Dive Resort” เกาะนางยวนเป็นเกาะเล็กๆ อยู่ข้างๆ เกาะเต่า ที่มีความเป็นส่วนตัวค่อนข้างสูง เพราะมีรีสอร์ตเพียงแห่งเดียว มีท่าเรือเป็นของตนเอง นักท่องเที่ยวในเวลากลางวันอาจจะเยอะอยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่เป็นการมาเที่ยวแบบไม่กี่ชั่วโมงก็กลับไป ยามเย็นและกลางคืนคือความสงบอย่างแท้จริง ไม่พลุกพล่าน ไม่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนเหมือนอย่างเกาะข้างเคียง
16.58 น.
หลังจากพักผ่อนเล็กๆ น้อยๆ หลังเดินทางแสนยาวไกล เข้าสู่ช่วงเวลาเย็นๆ แม้แสงแดดจะอ่อนกำลังลงแล้ว แต่ก็ยังคงทำให้ร้อนเหงื่อชุ่มได้อยู่ ไม่ได้ชุบร่างด้วยครีมหรือโลชั่นกันแดดแต่อย่างใด เดินเล่นตามชายหาดเล็กๆ ที่เป็นเหมือนทางเดินเชื่อมระหว่างเกาะทั้งสาม ไปยังทางเดินที่ลัดเลาะตามโขดหินรอบเกาะ เพื่อจะขึ้นไปยังด้านบนที่เป็นจุดชมวิวอันเลื่องชื่อ
ทางเดินขึ้นทำเป็นขั้นบันไดก่อด้วยปูนเอาไว้อย่างดี ไม่สูงนักกระนั้นก็เล่นหอบแฮ่กๆ ไปตามๆ กัน เหงื่อโทรมกายแต่ก็ได้พบภาพสวยๆ คุ้มกับที่เหนื่อยขึ้นมา
น่าเสียดายมากมายที่เกิดความผิดพลาดในการถ่ายโอนข้อมูลไฟล์ภาพ และการกู้คืนทำให้ได้ภาพกลับมาเพียงบางส่วน หลายๆ ภาพของทริปนี้จึงอันตรธาน ยังความเศร้าซึมให้กับเจ้าของบล็อกอยู่หลายชั่วโมงก่อนจะทำใจได้ อย่างน้อยก็ยังพอมีรูปบางส่วนที่ถ่ายด้วย iPhone มาประกอบในบล็อกนี้แหละน่า
ห้องพักของ “Nangyuan Island Dive Resort” มีอยู่หลายโซนด้วยกัน และกระจายไปตามเกาะต่างๆ แบ่งเป็นโซน A, B, C, D ราคาและขนาดก็แตกต่างกันออกไป ผมเห็นนักท่องเที่ยวหลายคนเลือกไปพักที่เกาะเต่าและแวะเวียนมาเที่ยวที่เกาะนางยวนช่วงสั้นไม่กี่ชั่วโมง ก็เพราะราคาที่พักบนเกาะเต่าจะหลากหลายและถูกกว่า ขณะที่การพักบนเกาะนางยวนจะได้ความสงบและเป็นส่วนตัวมากกว่านั่นเอง
การมาครั้งนี้ เพื่อนจัดการให้เสร็จสรรพเช่นเคย ผมกลายเป็นลูกทัวร์กรุ๊ปเล็กๆ ที่ไม่ได้วางโปรแกรมไว้แน่นหนา แทบจะไม่รู้อะไรกันเลยว่าจะเราจะไปทำกิจกรรมอะไรหรือไปไหนกันเมื่อไหร่ การมาเที่ยวกันเองแบบ 4 คนก็ดูว่ากำลังพอดีๆ เคลื่อนพลสะดวก พูดคุยกันทั่วถึง และไม่มีปัญหาด้านการสื่อสาร
ค่ำๆ เรากลับมาที่ร้านอาหารแห่งเดียวบนเกาะ ทานมื้อเย็นกันริมทะเลใต้แสงจากหลอดไฟ ข้าวโถใหญ่ กับข้าวสี่อย่าง อร่อยมาก ปิดท้ายด้วยผลไม้ อิ่มหมีพีอันกันทุกคน ก่อนจะเดินกลับไปยังที่พัก บรรยากาศมืดสลัวอาศัยเพียงแสงไฟจาก iPhone นำทาง แถมยังมีเจ้าแมวตัวสีเทามาส่งถึงบ้านพัก แมวหมาที่นี่น่ารักจริงๆ
คืนนี้ นอนหลับเต็มที่เพราะคืนก่อนนอนน้อยไปหน่อย แต่ตื่นเป็นช่วงๆ ไม่รู้ว่าเพราะแปลกที่ หรือเพราะเสียงโรงสีไฟข้างๆ กันแน่
[โปรดติดตามตอนต่อไป]
