รีวิวหนัง October Sonata | รัก(แท้)ที่รอคอย

ช่วงนี้ รู้สึกหนังไทยจะพูดถึงความรักบ๊อยบ่อย มีหนังรักพันธุ์ไทยทะยอยกันเข้าฉายมากมาย ตั้งแต่ธันวายาวไปจนมกราโน่นเชียว ไม่ว่าจะเป็น ’32 ธันวา’, ‘ปาย อิน เลิฟ’, ‘บังเอิญ..รักไม่สิ้นสุด’, ‘อยากได้ยินว่ารักกัน’ แต่หนังรักที่ผมจะเขียนถึงในวันนี้ คือเรื่องนี้ครับ ‘October Sonata’ (อ่านว่า อ็อคโทเบอร์ โซนาต้า) หรือ ‘รักที่รอคอย’

ผลงานการกำกับของ สมเกียรติ วิทุรานิช ผู้กำกับที่มีผลงานคุ้นตาอย่าง ‘มะหมาสี่ขาครับ’ นั่นไง คราวนี้ หันมาลองกำกับหนังรักดูบ้าง เห็นว่าเป็นผลงานหนังไทยเรื่องแรกของ NGR ด้วยนะเออ

เรื่องราวของ แสงจันทร์ (ก้อย รัชวิน วงศ์วิริยะ) สาวน้อยในปี 2513 ผู้คลั่งไคล้ในมิตร ชัยบัญชา ผู้ได้มาเจอกับ รวี (โป๊ป ธนวรรธน์ วรรธนะภูติ) ผู้ชายที่กำลังจะไปเรียนต่อเมืองนอก ความรักที่ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วในความสัมพันธ์ที่อาจจะเรียกว่าบังเอิญก็อาจจะใช่ สิ่งหนึ่งที่ผูกพันเขาและเธอไว้เป็นเพียงนิยายเล่มหนึ่งเท่านั้น…

8 ตุลาคม คือวันที่เขาและเธอพบกัน ต่างสัญญากันไว้ อีก 2 ปี เธอกับเขาจะมาพบกันที่นี่ ที่เดิม ‘โรงแรมแสนมุก’

แต่หนังคงไม่มีเรื่องอะไรมากกว่านั้น หากขาดซึ่งตัวละครตัวที่สาม ลิ้ม (บอย พิษณุ นิ่มสกุล) หนุ่มเชื้อสายจีนที่หลงรักแสงจันทร์ตั้งแต่แรกเห็น เพียรทำทุกอย่างเพื่อแสงจันทร์เรื่อยมา ก่อนจะพบว่า คนที่แสงจันทร์รักและรอคอยมาตลอดนั้น…ไม่ใช่เขา

รีวิวหนัง ‘รักที่รอคอย October Sonata’

หนังตั้งคำถามเกี่ยวกับรักแท้และการรอคอย มันจะเกิดขึ้นได้จริงหรือเปล่าในยุคสมัยนี้ ผมไม่รู้ แต่หนังเลือกที่จะเล่าถึงเหตุการณ์ในอดีต ซึ่งต้องยอมรับว่า นอกจากการถ่ายภาพจะสวยเนียน เน้นไปที่โทนสีเขียว ทั้งน้ำทะเล ท้องฟ้า และสีเสื้อที่แสงจันทร์ชอบใส่แล้ว ผู้กำกับฯ และทีมงานยังละเมียดอย่างมากกับภาพต่างๆ ที่ประกอบกันขึ้นเพื่อให้เรารู้ว่า มันคือภาพในอดีตในช่วงที่ผมและหลายๆ คนยังไม่เกิด ทั้งคำพูด นิยายเล่มนั้น เสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ บ้านเรือนสิ่งปลูกสร้าง ไปจนถึงเหตุการณ์บ้านเมืองในสมัยนั้นอีกด้วย

นับว่าทำการบ้านมาอย่างดีทีเดียว

หลายๆ จุด ผมได้เห็นการยึดติดของพระเอกนางเอก ไม่ว่าจะเป็นวันที่ 8 ตุลาคม วันที่นัดพบกัน โรงแรมแสนมุก สถานที่นัดพบแห่งนั้น หลายคนอาจจะมองว่า มันเป็นความยึดติดหรือเปล่า แต่คนในหนังอาจไม่ได้มองเช่นนั้น

นอกจากเรื่องนี้จะพูดถึงการรอคอยรักแท้แล้ว ยังมีประเด็นด้านความเป็นมนุษย์ที่ถูกหยิบยกขึ้นมาแทรกเอาไว้ด้วย ได้มุมมองแง่คิดในด้านความรักไม่พอ เรายังได้มุมมองในด้านความเท่าเทียมของมนุษย์มาให้เราคิดตามไปด้วยเช่นกัน

หนังอาจจะดำเนินเรื่องตามปีที่หมุนเปลี่ยนไปอย่างเป็นระนาบเดียว นำเสนอมุมมองความรักที่ไม่ซับซ้อนเข้าใจได้ แต่ความไม่เร่งเร้าก็ทำให้หนังค่อนข้างมีโทนเดียว จึงอาจไม่เป็นถูกใจนักสำหรับผู้แสวงหาความสนุกในชีวิต หากคุณต้องรอใครสักคนเป็นปีๆ มันคงไม่ใช่เรื่องที่จะมาสนุกกันได้ คงทำได้เพียงยิ้มรับและรอคอยวันที่นัดพบที่กำลังจะมาถึงในแต่ละปีเท่านั้น ซึ่งเราไม่รู้ว่า มันจะสมหวังอย่างที่ตั้งไว้หรือไม่

หลายจุด คือ ความน่าสนใจที่เป็นเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยที่ผู้เขียนบท-ผู้กำกับใส่ไว้ในหนัง นางเอก ชื่อ แสงจันทร์ ซึ่งความหมายตรงข้ามอย่างสิ้นเชิงกับ รวี (พระอาทิตย์) ชื่อของพระเอก เวลาที่ดาว 2 ดวงจะมาเจอกันนั้นสั้นนัก เหมือนกับเวลาของพวกเขาในหนัง ช่วงที่เป็นสุขที่สุดของเขาและเธอ คือ ฉากหยอกล้อเล่นกันกลางสายฝน นั่นเป็นฉากที่มีชีวิตชีวาและเพลงประกอบไพเราะที่สุดของหนัง แม้ในใจคนดูจะรู้อยู่เต็มอกว่า “มันคงเป็นอยู่ได้ไม่นาน” เพราะชีวิตของสองคนนั้น ไม่ได้บรรจบกันได้ง่ายอีกแล้ว

ตัวละครแต่ละตัว มีประสบการณ์และความคิดต่อ “การรอ” ที่แตกต่างกันไป คนนึงอาจฝังใจกับการรอที่ปรากฏในนิยาย อีกคนอาจไม่เชื่อมั่นในรอคอย เพราะหลายครั้งที่มีสัญญา แต่ไม่เคยจบลงด้วยการทำตามสัญญา

แม้หนังจะทำได้อย่างละเมียดละไม หากแต่ในตอนที่ควรจะพีคกลับไปได้ไม่ถึง ความราบเรียบที่มีมานานยังคงดำเนินต่อเนื่องไปจนถึงฉากจบ ฉากสะเทือนใจไปจึงไม่ถึงขั้นต้องรินน้ำตาร่ำไห้เท่าที่ควรจะเป็น ในบทของแสงจันทร์ผู้อยากเป็น “เพลิน” ตัวละครในนิยายเล่มนั้น ก้อย รัชวิน ทำหน้าที่ได้ดี เฉกเช่นเดียวกับ บอย พิษณุ ที่ถึงแม้จะหน้าใหม่สำหรับงานภาพยนตร์ แต่ก็แสดงให้เห็นถึงศักยภาพ ขณะที่โป๊ปยังทำได้ไม่โดดเด่นเท่าที่ควร ซึ่งอาจจะเพราะบทก็เป็นไปได้

สิ่งที่ได้อรรถรสยิ่งขึ้นสำหรับผู้ชม คือ นั่งฟังเพลง “ห่างไกลเหลือเกิน” เพลงธีมปิดท้ายที่ทำให้เข้าใจการรอคอยอย่างซึมลึกเพิ่มอีกชั้นก่อนเดินออกจากโรง

ชื่อภาพยนตร์ : October Sonata / รักที่รอคอย
กำกับการแสดง: สมเกียรติ วิทุรานิช
ดารานำแสดง: ก้อย รัชวิน วงศ์วิริยะ, โป๊ป ธนวรรธน์ วรรธนะภูติ, บอย พิษณุ นิ่มสกุล
ประเทศ: ไทย
ความยาว: 113 นาที
ประเภท: Drama, Romance
สตูดิโอ: NGR