ไป Honda Summer Fest’@ Hua Hin มาครับ!

จบกันไปแล้ว กับงานเฟสติวัลริมชายหาดจากผู้จัด RS FreshAir ที่เคยจัดงานอันลือลั่นอย่าง LOVEiS Winter Festival ณ โบนันซ่า เขาใหญ่ คราวนี้ เขาเปลี่ยนจากคอนเสิร์ตกลางป่ากลางเขา หันมาจัดงานคอนเสิร์ตริมทะเลบ้าง กับงานชื่อ “Honda Summer Fest’@ Hua Hin” ณ ชายหาดหัวดอน เขาตะเกียบ หัวหิน

กับเฟสติวัลดนตรี ที่มีแนวทางประกาศไว้ชัดเจนว่า “บอสซ่า สกา เร็กเก้ แดนซ์” เราจึงเห็นผู้เข้างานมีหน้าตาและการแต่งตัว แบบสกา-เร็กเก้ เต็มงาน ตามกำหนดการ งานเริ่มตั้งแต่เที่ยงวันไปยันตีสองเลยทีเดียว

ตามข้อมูลที่เคยเห็นหาดเขาตะเกียบมาหลายครั้ง นึกภาพไม่ออกนักว่า ชายหาดจะไม่กว้างนัก ไม่รู้ว่าจะจัดเวทีกันแบบไหน เมื่อไปถึงงาน ก็ได้พบว่า เวทีนั้นตั้งหันข้างเข้าหาทะเล อยู่ติดกับตัวเขาตะเกียบ แน่นอนว่า คนดูก็คงยืดยาวไปตามความยาวของหาด

ผมเฉียดไปถึงงานแล้วครั้งหนึ่ง ก็พบว่า สภาพของการจราจรท่าจะมีปัญหาแน่ๆ ด้วยสภาพของถนนที่แคบ ทำให้ผู้จัดงานต้องจัดคนมาบังคับรถให้เดินทางเดียว แต่หลายครั้ง เราก็พบว่าปัญหาคงเดิมๆ คือ การ์ดมักไม่มีรูปแบบการแก้ปัญหาที่หลากหลายยืดหยุ่น ขนาดรถจะออกจากงานในจุดที่ห่างจากหาดมาก และยังมีรถไม่หนาแน่น ยังต้องบังคับให้ไหลไปตามทางเดิม ซึ่งก็คือ ไหลไปจนถึงหาดแล้ววกกลับมาใหม่ ตามทางดินขนานกับทางรถไฟ เสียเวลาไปมากทีเดียว

ผมกลับมาที่งานอีกครั้ง ช่วงบ่ายสองครึ่งเศษ ก็พบกับการจัดงานที่ดูแต่แรก น่าจะดูดี แต่ก็รู้สึกแปลกๆ อยู่บ้าง กับการจัดวางพื้นที่สำหรับ VIP หน้าที่ ที่กินไปครึ่งหนึ่งของหาด และยาวไปอีกหลายร้อยเมตร ปล่อยให้คนที่มางานแบบคนธรรมดาต้องดูคอนเสิร์ตจากที่ไกลๆ จากจอ LCD ฟังเสียงจากลำโพง รับมือกับน้ำทะเลที่เริ่มร่นขึ้นมาเรื่อยๆ ไม่ถึงค่ำ หลายคนต้องยืนดูยืนเต้นอยู่ในน้ำเสียแล้ว ขณะที่พื้นที่ VIP อันกว้างใหญ่ยังคงโล่งว่าง เหตุเพราะ VIP ทั้งหลายยังไม่มาถึง

มองดูรายชื่อของวงและเวลาในมือ นี่มันวงไหนกันเนี่ย… เหตุเพราะหน้าไม่คุ้นเคย แต่พอถึงวงที่คุ้น ก็พบว่า ล่าช้าไปจากกำหนดเป็นชั่วโมงเข้าแล้ว…

มองดูสภาพพื้นที่ ช่างแตกต่างกันมากมาย ครึ่งขวา ผู้คนหนาตาและหนาแน่นยาวไปตลอดชายหาด ขณะที่อีกครึ่ง กลับเงียบสงบ ช่วงแรก ไม่มีใครเลย นอกจากตากล้องภาพนิ่งและวิดีโอ จนถึงช่วงที่ VIP มานั่งๆ นอนๆ บนเบาะเป่าลม ขณะที่ฝ่ายคนธรรมดายืนดู ยืนเต้นกันอย่างสนุกสนาน

ฝนเจ้ากรรมก็ตกแบบลงเม็ดมาเป็นระยะ เดี๋ยวตกเดี๋ยวหยุด ช่วงไหนตกแรงหน่อย ก็ทำให้โชว์บนเวทีต้องหยุดบ้าง กำหนดการเลทอยู่แล้ว ก็ยิ่งเลทหนักเข้าไปใหญ่ จากชั่วโมง ก็กลายเป็นสองชั่วโมง แล้วดึกๆ ก็กลายเป็นสามชั่วโมงในที่สุด บางโชว์ก็สลับกันวุ่นวาย จนสื่อเองก็ยังพลาดเก็บภาพไปบางช่วง เพราะต้องพักไปหาอะไรทานบ้าง (แถมหาจุดร้านอาหารสำหรับสื่อไม่เจอด้วยซ้ำ สุดท้าย ก็ต้องหากินกันเอง)

ในส่วนของห้องน้ำ ผมเองเจออยู่สองจุด ที่อยู่ห่างไกลกันมาก ยิ่งปริมาณคนยิ่งเยอะ ก็ยิ่งห่างไกลมากขึ้นเป็นเท่าตัว ไม่รู้ว่า มันเพียงพอกับผู้คนเฉียดแสนในคืนนั้นหรือเปล่า คาดว่า คงมีปัญหาบ้าง แต่คงน้อยกว่างานอันอื้อฉาวครั้งก่อนอยู่พอประมาณ จึงไม่เห็นมีใครบ่นเรื่องนี้กัน

ชายหาดยาว 3 กิโลเมตร ผมเดินไปได้ราว 2 ใน 3 เห็นจะได้ พบว่า การจัดการด้านขยะค่อนข้างไม่ดีสักเท่าไหร่ ซื้ออาหารมาทาน แล้วหาถังขยะไม่ค่อยได้ บางร้านโอเคหน่อย มีถุงไว้ให้ แต่เมื่อนึกดูว่า ปริมาณคนขนาดนี้ คนที่มาแล้วก็ไป ไม่ได้มีจิตสำนึกในการดูแลสภาพชายหาดสักเท่าไหร่ หลังงาน คงต้องเก็บกวาดกันเหนื่อยแน่นอน ไม่รู้ว่าจะมีขวดเบียร์ แก้วพลาสติก กระป๋องเบียร์จะลอยหรือจมอยู่ในน้ำสักเท่าไหร่

มาถึงการแสดงบนเวทีบ้าง คงต้องเรียกได้้ว่า ส่วนใหญ่ทำได้ดี หลายวงนั้น มีชื่อชั้นที่ดีอยู่แล้ว ผมสังเกตว่า วงสกานั้น มักประสบความสำเร็จในการแสดงสด ด้วยเพราะตัวเพลงเองก็ส่งเสริมให้เกิดอารมณ์สนุก บวกกับเบียร์ในกระแสเลือด เลยยิ่งสนุกกันเข้าไปใหญ่ ประกอบกับงานนี้ จัดชายทะเล บรรยากาศเป็นใจ แถมผู้คนที่มาส่วนใหญ่ ก็เป็นคอเร็กเก้-สกากันอยู่แล้ว บรรยากาศจึงดีเอามากๆ ทีเดียว ไม่มีปัญหาเรื่องกระทบกระทั่งกันเลยด้วย นับว่า เป็นบรรยากาศที่ดี

ขณะที่ยิ่งดึก บรรยากาศความเป็น Honda Summer Fest’ จึงจะลดความเป็นคอนเซ็ปต์ลงไปพอสมควร เมื่อมีวงสไตล์อื่น ที่มีความดังมากกว่าบ้าง มีคนรู้จักในวงกว้างมากกว่าบ้าง รู้จักกันเป็นการส่วนตัวเลยชักชวนกันมาบ้าง มีสไตล์ที่ช่วยพักอารมณ์ผู้ชมไม่ให้ล้าเกินไปในช่วงท้ายได้บ้าง ยิ่งมาเจอกับฝนที่ตกลงมาเป็นระยะบ้าง ทำให้งานยิ่งเลท และบางวงได้เล่นน้อยลง จึงเกิดคำถามขึ้นมาว่า หลายโชว์ที่ได้ดูนั้น

….มันบอสซ่า สกา เรกเก้ แดนซ์ ตรงไหน?

หลายคนแสดงอาการเบื่อ และเรียกร้องโชว์ที่สนุกให้กลับมาไวๆ แต่ความขลุกขลักของงาน ทำให้พิธีกรในงานต้องคอยมาทำหน้าที่นานๆ แสดงให้เห็นถึงความเชี่ยวชาญที่น้อยเกินไปของการจัดงาน ทั้งที่จัดเครื่องดนตรีไว้สองชุด แต่กลับควบคุมเวลาไม่ได้

เมื่อเจอกับปริมาณผู้มางานที่มากมายเพราะไม่มีการเก็บเงิน ทำให้ยิ่งจัดการได้ยากขึ้นไปอีก ขนาดเป็นสื่อยังลำบาก กลับออกมาก่อนงานจะเลิกไปถึง 4 ชั่วโมงเศษ ยังเมื่อยขามากๆ กับการเดินบนพื้นทรายยาวเป็นกิโล เดินหาร้านและห้องน้ำกว่าจะเจอ ผจญกับผู้คนระดับ VIP และตากล้องที่แย่งพื้นที่กัน (ปกติ ตากล้องก็แย่งพื้นที่กันอยู่แล้ว แต่พอทำใจกันได้ เพราะทุกคนต่างต้องการภาพและมุมที่ดีเหมือนกัน แต่นี่ ต้องมาแย่งกับ VIP อีก -_-“) ผจญกับนักสูบที่ไม่ค่อยเกรงใจผู้อื่น ผจญกับนักดื่มที่เมามายก่อกวนทั้งคนข้างล่าง และลามไปถึงคนข้างบน

ร้อยพ่อพันแม่ ได้แต่ทำใจ

สุดท้าย