น้อยครั้งอย่างมากที่ผมจะเดินไปดูหนังคนเดียว ครั้งนี้ก็อีกครั้งในจำนวนน้อยๆ นั้น ในช่วงเวลาที่ร่างกายและจิตใจของผม ต้องการพักจากความเหนื่อยล้า ที่มาจากภารกิจที่ตรากตรำมาตลอดทั้งสัปดาห์ ผมเลือกที่จะเก็บตัว พักผ่อนอยู่กับบ้าน หาความสุขจากการทำอะไรเบาๆ นั่งๆ นอนๆ ทำงานบ้านบ้าง อะไรบ้าง ก่อนจะเลือกหนังสักเรื่องที่อยากดูเป็นการส่วนตัว… ผมเลือก ‘Once’
หลังได้ยินได้ฟังคำชมในเรื่องเพลงประกอบมามากแล้ว อีกทั้งได้อ่านเรื่องย่อๆ แล้วก็ให้สนใจ ปะเหมาะเวลาฉายพอเจาะกับเวลาที่ว่าง ในที่สุด ก็เลือก ‘Once’ รอบ 16.30 น. ที่โรงลิโด้ 3
ไปถึงลิโด้ในเวลาพอดีฉายอีกแล้ว ผ่านช่วงโฆษณาไป เราก็ได้เวลาซึมซับกับอารมณ์อุ่นๆ สักที
รีวิวหนัง ‘Once’
‘หัวใจร้องว่ารักเธอ’ ~ เป็นหนังที่เดินเรื่องด้วย “เพลง” อย่างจริงๆ จังๆ เรื่องหนึ่ง ~ หนังสไตล์อบอุ่นๆ แบบนี้ ดูแล้วอาจนึกถึง ‘Ensemble, c’est tout’ แต่ก็ไม่เหมือนกันเสียทีเดียว ขานั้น เขาเรียงร้อยเรื่องจากคน 4-5 คนในบ้านเดียวกัน และอารมณ์ค่อนข้างเย็นชืดในบางช่วง ขณะที่ Once นั้น เหมือนนั่งอยู่ในห้องที่เย็นจัด แต่มีไออุ่นพัดไหลเข้ามาไม่ขาดสาย.. แถมเป็นเรื่องของคนสองคน สองคนเท่านั้น…
คนหนึ่งเป็นชายหนุ่ม ทำงานเป็นช่างซ่อมเครื่องดูดฝุ่นฮูเวอร์อยู่ในร้านของพ่อ แต่ก็มักใช้เวลาไปกับการเล่นกีตาร์ตามท้องถนนของกรุงดับลินอยู่เสมอๆ แต่ไม่ยอมร้องเพลงที่ตัวเองแต่ง … อีกคนหนึ่งเป็นหญิงสาวชาวเชค ที่พลัดถิ่นมาอาศัยอยู่ในเมืองเดียวกัน รักเสียงเพลง ชอบเล่นเปียโน แต่เธอไม่มีเปียโนเป็นของตัวเอง ต้องไปขอเขาเล่นในร้านขายเครื่องดนตรี
ผมอ่านเรื่องย่อมาคร่าวๆ แค่นี้ ก็มีความรู้สึกอยากดูเสียแล้วละครับ มันจี๊ดโดนใจอย่างแรง…
ทั้งสองมาเจอกันในวันหนึ่ง ระหว่างชายหนุ่มกำลังเล่นกีตาร์แลกเงินอยู่ เคมีในตัวของทั้งสองละมั้ง ที่ทำให้ทั้งคู่สนิทกันเร็วเกินคาด แม้แต่ตัวของทั้งคู่เองก็อาจตามหัวใจตัวเองไม่ทัน
แต่ดูแล้วมันน่ารัก และเป็นธรรมชาติมากจริงๆ
ต่างคนต่างมาพบกัน เพื่อต่อเติมฝันของอีกฝ่าย ฝันที่จะมีผลงานอัลบั้มเป็นของตัวเอง เสียดายที่ชื่อหนังมันบ่งบอกมากไปนิดนึง … นอกนั้น เรียกได้ว่า เป็นหนังที่อารมณ์เรื่อยๆ แต่ดูแล้วยิ้มไปด้วยได้เสมอๆ หนังถ่ายทำด้วยวิธี Handheld เป็นส่วนใหญ่ มีเพียงบางมุมเท่านั้นที่ดูนิ่งๆ แต่ก็น้อยมาก วิธีการแสดงที่ดูเป็นธรรมชาติ ประกอบกับวิธีการถ่าย ทำให้เราไม่คิดว่า นี่คือ การแสดง แต่เหมือนเราได้พบเห็นเหตุการณ์นั้นในชีวิตจริง และเฝ้ามองเหตุการณ์นั้นอย่างไม่วางตา
เพลงที่พวกเขาร้องนั้นแสนโดดเด่น เสียงร้องของ Glen Hansard (สมาชิกวงร็อกไอริชชื่อดัง The Frames) มีพลังและเท่ดี ขณะที่เสียงของ Markéta Irglová (นักดนตรีหญิงชาวเชค) ก็นุ่มและหวานใสโดนใจดี
สังเกตได้ว่า เขาเลือกนักแสดงมาตรงกับเนื้อเรื่องอย่างมาก
ถ้าถามว่า ชอบฉากไหน คงตอบได้ยาก แต่ถ้าต้องเลือก ผมจะึนึกถึงฉากยาวๆ ของเพลงๆ หนึ่ง ที่หญิงสาวแต่งให้ชายหนุ่ม เธอเดินถือเนื้อร้อง เปิดแบ็กกิ้งแทร็คฟังจากซีดีวอล์กแมน แล้วเดินร้องไปตามถนนยามค่ำคืน
โดน … โดนมากๆ
เกร็ดเล็กเกร็ดน้อย ใส่เข้าไป
- หนังเรื่องนี้กำกับโดย John Carney ไม่คุ้นหูเลยใช่ไหม เพราะเขาทำแต่งานหนังทีวีน่ะดิ เขาเคยเป็นมือเบสอยู่วง The Frames วงเดียวกับ Hansard มาก่อน
- Once เป็นหนังสัญชาติไอริช ที่มีทั้งภาษาอังกฤษ และเชคอยู่ในบทสนทนา
- เดิมนั้น ตัวแสดงนำชายวางไว้ว่าเป็นของ ซิลเลี่ยน เมอร์ฟี่ย์ แต่เจ้าตัวปฏิเสธจะเล่นกับ Markéta Irglová
- Hansard เคยมีผลงานการแสดงเพียงเรื่องเดียว คือ The Commitments (1991) ก่อนจะได้รับหน้าที่แสดงนำในเรื่องนี้
- ไม่น่าเชื่อว่า ทุนในการสร้างหนังเรื่องนี้เพียง 160,000 เหรียญสหรัฐเท่านั้น! ใช้เวลาถ่ายททั้งหมด 17 วัน โดยใช้แสงธรรมชาติ ถ่ายทำด้วยกล้อง Handycam 2 ตัว และถ่ายทำในบ้านเพื่อนๆ … โอ อย่างนี้ เราทำหนังเองบ้างดีมั้ยเนี่ย
- ในหนังมี Catherine Hansard แสดงอยู่ด้วย ในฉากงานปาร์ตี้ แม่ของ Hansard ได้โชว์เสียงในหนังด้วยแหละ
- Hansard อายุ 38 ปี แก่กว่า Irglov? ถึง 18 ปี แต่ทั้งสองก็ตกหลุมรักกันในกองถ่าย นั่นสิ ถึงว่า มันเป็นธรรมชาติ เคมีของทั้งสองเข้ากันได้ดีจริงๆ
- เพลง “Falling Slowly” ได้รับรางวัลออสการ์ สาขา Best Song สุดยอดจริงๆ
ดูแล้วมีความสุขมาก อีกทั้ง Markéta Irglová นางเอกของเรื่อง เธอหน้าตาน่ารักมากจริงๆ อยากให้ได้ดูกันครับ
