รีวิวหนัง The Holdovers ฤดูหนาวนี้ไม่ไร้ไออุ่น | ขอเรียกว่าเป็นหนังแห่งปี

เชื่อว่าหลายคนคงเฝ้ารอจะได้พบกับผลงานภาพยนตร์เรื่องใหม่จากผู้กำกับ อเล็กซานเดอร์ เพย์น และวันนี้ ก็คือวันนี้ที่รอคอย เมื่อ ‘The Holdovers’ ชื่อไทย ‘ฤดูหนาวนี้ไม่ไร้ไออุ่น’ หนังที่เข้าชิงรางวัลออสการ์ปีนี้ไป 5 สาขา รวมถึงสาขาภาพยนตร์ยอดเยี่ยมและนักแสดงนำชายยอดเยี่ยม กำลังเข้าฉายในโรงภาพยนตร์แล้ว หนังที่เล่าเรื่องราวของ ‘พวกตกค้าง’ หรือพวกที่ไม่ได้ไปไหนในช่วงวันหยุดปิดเทอมสองสัปดาห์หน้าหนาวนั่นไง

ความเห็นส่วนตัวของนายแพท

อเล็กซานเดอร์ เพย์น และ พอล จิอาแมตติ สองคนนี้ เคยร่วมกันมาแล้วในหนังดีอย่าง ‘Sideways’ และวันนี้ พวกเขากลับมาพบกันอีกครั้ง ในหนังที่เล่าเรื่องฤดูหนาวได้อบอุ่นอย่างมาก สามคนในโรงเรียนประจำที่ต้องอยู่ด้วยกันในช่วงวันหยุดปลายปี 1970 หนังที่พาเราไปพบเจอกับความโดดเดี่ยวและการสูญเสีย ปมในอดีตที่ไม่เคยมีใครค้นพบยกเว้นเมื่อเราได้ทำความรู้จักกับเขาคนนั้นอย่างแท้จริง เหมือนหนังค่อยๆ กระเทาะเรื่องราวที่เรายังไม่รู้ในตอนแรกเริ่ม และทำให้เราเข้าใจและยอมรับในตัวตนของพวกเขาในบั้นปลาย

เป็นหนังที่ดูเรียบง่ายแต่หมดจด เพราะนอกจากบทจะดีงาม การแสดงอันล้ำเลิศ บรรยากาศอันอบอุ่นแล้ว ยังมาพร้อมงานภาพดีๆ และเพลงประกอบสุดไพเราะอีกด้วย

เรื่องย่อหนัง ‘The Holdovers’

ช่วงเวลาสองสัปดาห์ของโรงเรียนบาร์ตันอะคาเดมี่ในปี 1970 เป็นช่วงเวลาที่คาบเกี่ยวระหว่างคริสต์มาสและปีใหม่ เหล่านักเรียน ครู และพนักงานจะได้หยุดพักและกลับบ้านไปพร้อมหน้าในช่วงเวลาสุขสันต์กับครอบครัว แต่ก็จะมีเด็กนักเรียนจำนวนหนึ่งที่ไม่ได้กลับและต้องอยู่พักในโรงเรียน ทั้งก็จะมีครูที่อยู่โยงดูแลเหล่านักเรียนด้วย ซึ่งปีนี้กลายเป็นหน้าที่ของ พอล ฮันแฮม (Paul Giamatti จากหนังเรื่อง ‘Love & Mercy’ และ ‘Saving Mr. Banks’) ศาสตราจารย์คุณวุฒิวิชาประวัติศาสตร์โบราณที่ถูกนักเรียนเกลียดชัง ครั้งนี้ มีเด็กอยู่จำนวนหนึ่งที่ไม่ได้กลับบ้าน

แต่ไปๆ มาๆ กลับกลายเป็นว่า ฤดูหนาวนี้ เหลือคนอยู่เฝ้าโรงเรียนแค่ 3 คน หนึ่งคือ ครูพอล สองคือ แมรี่ (Da’Vine Joy Randolph จากหนังเรื่อง ‘The Lost City’ และ ‘Puss in Boots: The Last Wish’) หญิงแอฟริกันอเมริกันหัวหน้าแม่ครัวที่เพิ่งสูญเสียลูกชายไปในสงครามเวียดนาม กับ แองกัส ทัลลี่ (Dominic Sessa นี่คือผลงานหนังเรื่องแรกของเขา) เด็กหนุ่มวัยสิบแปดจอมสร้างปัญหาแต่ปัญญาดี สองสัปดาห์นี้จะผ่านไปเช่นไร เราต้องมาดูกัน

รีวิวหนัง ‘ฤดูหนาวนี้ไม่ไร้ไออุ่น’

น่าจะมีบางคนที่เคยผ่านตามาบ้างแล้วกับผลงานเก่าๆ ของเขา ไล่เรียงกันมาเลย ไม่ว่าจะเป็น ‘Sideways’, ‘Nebraska’ , ‘Downsizing’ และ ‘The Descendants’ แม้เขาจะมีผลงานออกมาไม่บ่อยครั้ง แต่หลายๆ เรื่อง ได้รับเสียงชื่นชมหนาหูตลอดมา และหลังหายหน้าไปหลายปี เขาก็กลับมาอีกครั้งพร้อมกับหนังเรื่องใหม่ ที่กลายเป็นหนังเล็กๆ แต่สร้างแรงกระเพื่อมครั้งใหญ่ เมื่อหนังได้รับรางวัลและการถูกเสนอชื่อเข้าชิงมาหลายต่อหลายรางวัล แต่นั่นยังไม่เท่ากับหนังมีชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์ 5 สาขาด้วยกัน (ภาพยนตร์ยอดเยี่ยม / นักแสดงนำชายยอดเยี่ยม / นักแสดงสบทบหญิงยอดเยี่ยม / บทภาพยนตร์ดั้งเดิมยอดเยี่ยม และ ตัดต่อภาพยนตร์ยอดเยี่ยม)

และด้วยเหตุนั้น คอหนังจึงตั้งตารอคอยว่าจะได้ชมด้วยตาตัวเองในโรงภาพยนตร์

โดยคร่าวๆ แล้วนั้น หนังมันเล่าถึงคน 3 คนที่ต้องติดแหง็กอยู่ด้วยกันในโรงเรียนและในช่วงเวลาที่คนอื่นต่างกลับบ้านไปเจอหน้าครอบครัวช่วงคริสต์มาสและปีใหม่ ครูสอนประวัติศาสตร์โบราณอย่าง พอล ที่มักถูกนักเรียนล้อเลียนก็เหมือนจะถูกลงโทษอีกครั้งด้วยการต้องรับหน้าที่ดูแลโรงเรียนในช่วงเวลานี้ หลังจากที่เขาทำให้ลูกชายของพ่อที่บริจาคเงินให้โรงเรียนต้องสอบตก แองกัส เด็กหนุ่มที่ผลการเรียนก็ดีแต่ชอบทำตัวมีปัญหา เขาต้องรับมือกับความสัมพันธ์ในครอบครัวอันซับซ้อน และต้องอยู่ที่นี่ทั้งที่ไม่เต็มใจ กับ แมรี่ สาวแม่ครัวที่ยังคงเจ็บปวดกับการสูญเสียลูกชายไปกับสงคราม มันคือเรื่องราวในปี 1970 ช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า

ภาพของโรงเรียนที่หิมะโปรยปราย ทุกพื้นที่กลายเป็นสีขาวโพลน ดนตรีประกอบในช่วงเริ่มต้นบ่งบอกว่าหนังเรื่องนี้จะมาในโทนอบอุ่นแม้หนาวจับใจ เพราะเรื่องราวในนั้น เล่าถึงสามคนที่ยังคงจมจ่อมอยู่กับอดีตที่เจ็บปวด แต่การที่ทั้งโรงเรียนเหลือกันอยู่เพียงสามคน มันก็ผลักให้พวกเขาได้เรียนรู้จักกัน มองเห็นความเจ็บปวดที่ถูกปิดซ่อนเอาไว้จนเข้าใจกันมากขึ้น กลายเป็นความอบอุ่นท่ามกลางความเหน็บหนาวนั่นเอง

เหมือนหนังค่อยๆ กระเทาะเอาสิ่งที่อยู่ในใจของพวกเขาออกมาทีละอย่าง ไม่ต่างกับการปอกหัวหอมออกมาทีละกลีบ นอกจากทั้งสามจะได้มองเห็นความจริงของกันละกันแล้ว คนดูก็จะได้เห็นด้วยเช่นกันว่า สิ่งที่พวกเขาเป็นในตอนนี้มันเกิดจากอะไร ในตอนต้นเรื่อง เราจะไม่รู้เลยว่าพวกเขาผ่านอะไรมา ไม่ต่างกับที่โลกความจริง เราจะไม่รู้ไม่เข้าใจพฤติกรรมของคนข้างๆ ในวันที่เรามองเห็นเขาเพียงผิวเผิน

แม้หลายช็อตจะพาเสียงหัวเราะได้ดังทั่วโรงหนัง แต่สักพัก คนดูก็อาจพบว่าน้ำตากำลังเอ่อคลอ การที่เราจะเข้าใจและยอมรับในตัวตนของคนอื่นได้ มันคงต้องให้เวลาอยู่กับคนๆ นั้นอย่างใกล้ชิด และคงต้องรอให้คนนั้นเปิดใจที่บอกสิ่งนั้นกับเราด้วยเช่นกัน

ซึ่งทั้งหมดทั้งมวล เพราะหนังได้นักแสดงที่ยอดเยี่ยมและเข้ากับบทบาท ทั้ง พอล จีอาเมตติ ทั้ง โดมินิค เซสซา และทั้ง เดไวน์ จอย แรนดอล์ฟ ต้องขอชื่นชมที่พวกเขาเล่นเอาไว้อย่างดี แต่ที่น่าทึ่งก็คงเป็นโดมินิค เพราะนี่เป็นผลงานการแสดงครั้งแรกของเจ้าตัวเขาเลยล่ะ

นอกจากบทหนังที่เขียนมาได้อย่างลงตัวแล้ว เพลงและดนตรีก็เป็นส่วนสำคัญที่ทำให้หนังที่มีแต่หิมะและความหนาวนี้ดูอบอุ่นได้อย่างประหลาด มันถูกเต็มไปด้วยบทเพลงไพเราะที่เลือกสรรมาจัดวางอย่างพอเหมาะในแต่ละช่วง เช่นเดียวกับงานภาพที่ดูเรียบง่ายแต่กลับถ่ายทอดวันหิมะโปรยปรายออกมาได้อย่างงดงามและอบอุ่น

นั่นทำให้ ‘ฤดูหนาวนี้ไม่ไร้ไออุ่น’ กลายเป็นหนังที่เรียกได้ว่าทุกองค์ประกอบโคตรดี ถ้าจะบอกว่ามันเป็นหนังที่ประทับใจที่สุดก็คงไม่ผิดอะไรหรอกเนอะ

รายละเอียดเกี่ยวกับหนัง