ซีรีส์เกาหลี (Korean Series) ทางช่อง 7 ที่เพิ่งจะจบไป ผมเพิ่งจะได้ดูเต็มๆ ก็ช่วงนี้ เพราะอะไรกัน เพราะวันเสาร์ผมไม่เคยอยู่บ้าน ไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำว่ามันฉายกี่โมง มีเพียงบางเสาร์เท่านั้น ที่ได้ดูมันโดยบังเอิญ แต่ก็เท่านั้น เสาร์ถัดมาก็ไม่ได้ดูแล้ว ในที่สุด มันก็จบลง…
แล้ววันนี้ ผมก็ได้ดูมันอย่างเต็มๆ เพราะมี DVD ของซีรีส์เรื่องนี้อยู่ในบ้าน จะดูเมื่อไหร่ก็ได้ ผมรอเวลาจนพอเหลือเอาไว้นั่งดู ในที่สุด ก็มีเวลาจนได้ (จริงๆ ก็พยายามหาเวลาอะแหละ ไม่อยากจะเก็บมันไว้อย่างนั้น) จึงได้มานั่งดู ‘Coffee Prince’ ชื่อไทย ‘รักวุ่นวายของเจ้าชายกาแฟ’
เรื่องย่อซีรีส์ Coffee Prince
เรื่องสองชายตระกูลชอย – ชอยฮันซอง ชอยฮันคยุล ที่เป็นญาติพี่น้องกัน แต่ดูเหมือนกับจะรักคนเดียวกัน เธอคนนั้น คือ ฮันโยจู สาวสวยที่เคยคบกับฮันซอง ก่อนจะจากลาไปหาคนเก่า ขณะเดียวกัน เธอก็เป็นอดีตคนรักของ ฮันคยุล ด้วย วันนี้ เธอกลับมาหาฮันซองอีกครั้ง เพื่อขอโทษกับเรื่องที่แล้วมา และขอกลับมาคบกันใหม่ แต่เธอยังคงติดต่อกับฮันคยุลอยู่ เอ๊ะ! ยังไงกันนี่
ฮันคยุล ชายหนุ่มวัยสามสิบต้นๆ ผู้ไม่เป็นโล้เป็นพายของตระกูลร่ำรวย (อีกแล้ว มาแนวนี้ ต้องรวยทุกทีสิน่า) ไม่ลงรอยกับผู้เป็นพ่อ ขณะที่ผู้เป็นย่าก็ตั้งใจจะกำราบหลานตนสักที ด้วยการหาผู้หญิงให้มันสักคน การดูตัวครั้งแล้วครั้งเล่าผ่านไปอย่างล้มเหลว เพราะพระเอกของเราดันไปคบค้ากับ โกอึนซาน เด็กผู้หญิงที่ท่าทางทอมๆ แต่พระเอกหน้าหล่อแต่ทึ่มที่เข้าใจว่า อึนซาน เป็นผู้ชาย เลยทำทีเป็นเกย์ทำลายแผนดูตัวราบคาบ พร้อมกับเป็นจูบแรกของอึนซานด้วย
จนแผนกำราบถัดมาถูกงัดขึ้นใช้ คุณย่าจึงบังคับให้หลานชายบริหารร้านกาแฟ พร้อมมีข้อแม้ว่าต้องบริหารให้มีกำไรเป็นสามเท่าของทุนใน 3 เดือน ฮันคยุลจึงดึงเด็กหนุ่มอึนซาน และอีก 3 หนุ่มมาช่วยงาน ปรับปรุงร้านกาแฟจังวาที่ไปไม่รอดในชื่อใหม่ “Coffee Prince”
เรื่องราวอันยุ่งเหยิงที่เริ่มขึ้นมาได้สักพัก กำลังยุ่งเหยิงต่อ…
รีวิวซีรีส์ รักวุ่นวายของเจ้าชายกาแฟ
สังเกตได้ว่า ซีรีส์มีการถ่ายทำที่ดีมาก ภาพสวยอย่างกับดูภาพยนตร์บนจอทีวี เลือกการถ่ายทำที่หลากหลาย ยังมีบางฉากที่ใช้แฮนด์เฮลด์ด้วยซ้ำ เนื้อเรื่องมีมุขตลกขำก๊ากๆ ใส่เข้ามาเยอะมาก แสดงว่า ตั้งใจที่จะทำให้ตัวละครทุกตัวมีสีสัน แต่ละตัวมีความต๊อง ไม่ว่าจะตัวประกอบ หรือตัวเอก แต่ก็เป็นแบบน่ารักๆ ฉากจริงจัง ฉากโรแมนติก เมื่อมาถึง ก็ทำหน้าที่ของมันได้อย่างดี ก่อนจะกลับไปขำๆ ก๊ากๆ ต่อ เรื่องพวกนี้ หาไม่ค่อยได้ในละครไทย ความพิถีพิถันสู้ไม่ได้ บทและเนื้อเรื่องที่ลึกและสร้าง motivation ไม่เคยสู้ได้ แม้ว่าเนื้อเรื่องจะไม่สมจริง มีความเป็นการ์ตูนอยู่เยอะ แต่กลับดูได้และดูสนุกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
ไม่ใช่ยกยอปอปั้นคนอื่น และเอาแต่ด่าของตัวเอง แต่มันก็เป็นเรื่องจริงที่ผมรู้สึกขมขื่น…
“จับปลาสองมือ” คือสิ่งที่ตัวละครในซีรีส์เรื่องนี้เป็นกันอย่างกับโรคติดต่อ อึนซานนั้น แอบชอบ ฮันซองมาก่อน เธอเป็นคนที่ฐานะค่อนข้างจน เธอส่งนมให้เขาทุกเช้า ชอบมาคุยกับหมาของเขาเสมอ แต่เมื่อพบกับฮันคยุล เธอก็ชอบเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว เช่นเดียวกับ ฮันคยุล ที่ท่าทางก็ตัดใจจากโยจูไม่ได้เช่นกัน แล้วยังมารักกับคนที่เขาคิดว่าเป็นผู้ชายอีก ตัวละครอีกหลายตัวก็เป็นโรคนี้อยู่เหมือนกันนะ
มันช่างยุ่งเหยิงเสียจริง
แต่สังเกตไหม เรื่องนี้ หาตัวร้ายไม่ได้สักตัว แต่ละครไทย ยังไงก็ต้องมีตัวร้าย ตัววีน ตัวตลก มันขาดไม่ได้
ปล. ดูๆ ไป ชักจะชอบ “ฮันโยจู” มากขึ้นเรื่อยๆ แล้วสิ สวย บุคลิกดี เซ็กซี่ แถมยังนิสัย(ในเรื่อง)น่ารัก หุหุ
