ท่องเที่ยว

ได้เวลามาเล่าบรรยากาศ การไปเยือนงาน FaT Festival โชว์เหนือ ณ เชียงใหม่ ไล่ไปตั้งแต่ Central Airport Plaza ยันลานม่วนใจ๋ พร้อมดูคอนเสิร์ตม่วนๆ

เป็นการเดินทางขึ้นเหนืออีกครั้งในชีวิตครับ แต่ครั้งนี้ ดูเหมือนจะได้ผจญภัยแบบถึงตัวมากกว่าทุกครั้ง ทุกทีไปกับเพื่อนๆ ไปกับน้องๆ มีคนขับรถไปให้ในทุกที ไม่ต้องคิดแผนการเดินทางเอง เพราะมีคนคิดไว้ให้ทุกอย่าง เราเป็นเพียงคนที่เก็บเกี่ยวทัศนียภาพ และบรรยากาศให้มากที่สุดเท่านั้น แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ การไปเชียงใหม่หนนี้ เราเดินทางด้วยตัวเอง ไปกันเพียงสามคน จองตั๋วรถทัวร์เที่ยวค่ำ เพื่อที่จะไปถึงเชียงใหม่ตอนเช้าตรู่ เก็บกระเป๋าและไปที่ท่่ารถก่อนเวลาไปตั้งชั่วโมงนึงเต็มๆ ก่อนจะขึ้นรถและนั่งๆ นอนๆ หลับๆ…

หลังจากพักผ่อนอย่างเต็มอิ่ม ในคืนอันเหน็บหนาวที่หาได้ยากยิ่งในเมืองหลวง เพราะในวันที่เมืองหลวงร้อนตับแล่บ โคราชยังต้องห่มผ้าห่มหนาๆ และยังคงมีลมเย็นปะทะผิวกายในยามเช้า อาทิตย์.27.มกราคม.2551 พวกเราตื่นขึ้นอย่างไล่เรียงกันไป ผมเองก็ตื่นเช้าผิดจากทุกวัน เพราะนอนเร็วกว่าปกติ มื้อเช้าวันนี้ เป็นข้าวต้มหมู อร่อยใช้ได้ บรรยากาศยามเช้า ลมเย็นๆ พัดผ่านกาย สดชื่นดีจัง หลังจากอาบน้ำ เก็บข้าวเก็บของกันแล้ว ก็ได้กาลร่ำลาคุณพ่อคุณแม่ของปุ๊ก ถ่ายรูปรวมกันเสียหน่อย…

ครับ มาว่ากันต่อเลยแล้วกันครับ กับทริปเล็กทริปน้อยของพวกผมช่วงนี้… หลังจากนั้น เราก็แว้บไปเยี่ยม “Greenery” ก่อนจะตัดสินใจไปต่อกันที่ “ทองสมบูรณ์คลับ” ซึ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวสไตล์ Adventure พื้นที่กว้างใหญ่ แถมมีอะไรให้เราได้เล่นกันหลายต่อหลายอย่าง บางอย่างก็เหมาะกับเด็ก ขณะที่บางอย่างก็มีไว้สำหรับทั้งผู้ใหญ่และเด็ก ราคาค่าเครื่องเล่นนั้นก็สูงพอประมาณ ในที่สุด ก็ซื้อบัตรมาเล่นกันในปริมาณที่ไม่มากไม่น้อย แต่ปรากฏว่า เริ่มจะเกี่ยงๆ กันเล่น…

เอาละครับ ได้เวลากลับมาสู่โหมดปกติของ PatSonic Blog กันบ้าง แต่ยังไงก็ขอบคุณทุกคนนะครับ ที่เข้ามาให้กำลังใจกัน หลายคนบอกว่า จะคอยเชียร์ ผมปลาบปลื้มมากๆ เลยครับ ไม่คิดว่าจะได้ความรู้สึกดีดีแบบนี้ หลังจากเขียนบล็อกมาเป็นปี ผมเพิ่งรู้ว่า การเขียนเรื่องตัวเองนี่ก็น่าสนใจดีเหมือนกัน ไม่ได้อยากดังหรอกครับ แต่ก็นะ… โอกาสที่นานๆ จะเข้ามาในชีวิตสักหนนึงอะ บล็อกนี้…

ผมเป็นคนชอบท่องเที่ยว ทว่ากลับไม่ค่อยมีโอกาสได้เที่ยวท่องมากพอ เลยมาขอแนะนำหนังสือ Mountain Walker เดินเท้าก้าวเก้าภูเขา ของ อำนวยพร บุญจำรัส

ต้องขอขอบคุณหลายๆ ที่อ่านเรื่องราวของคนอยากเที่ยวคนนึงมาได้นานจนถึงตอนนี้ ตอนที่ 8 แล้ว คิดว่า คงต้องจบบทความที่เล่าเรื่องเที่ยวภูสอยดาวที่ตอนนี้แหละ เล่ามากไป กลัวจะพาลไม่อยากอ่านกัน ผมเองก็จะได้ไปหาเรื่องอื่นๆ มาเขียนกันบ้าง ต้องเข้าใจหน่อยนะ นานๆ จะได้เที่ยวกับเขาสักที… อา.9.10.2550 | 09.30 น. พวกเราตื่นมากินข้าวต้ม… แล้วจัดการเก็บข้าวของ…

วันนี้ ผมก็ยังคงพอคุณกลับมาอยู่ที่ลานสนสามใบอีกเช่นเคย ไม่รู้เจ้าประจำทั้งหลายจะเบื่อกันรึยังนะ ถ้าเบื่อแล้วช่วยส่งเสียง(เป็นข้อความ)หน่อย จะได้หยุดเขียน เหอๆ จะว่าไป ก็มีเรื่องอีกไม่เยอะหรอกมั้งที่จะเขียนต่อ วันนี้ ผมรู้สึกว่า ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่น่าจะหยิบมาเล่ากัน พวกเราขึ้นถึงลานสนสามใบของภูสอยดาวในเย็นของวันศุกร์ที่ 7 ธ.ค. 2550 พักค้างแรมบนนั้นก่อน 1 คืน ก่อนที่เช้าวันถัดมา พวกเราจะตื่นมาทำอาหารเช้าง่ายๆ…

นั่นสิ ชีวิตบนลานสนจะเป็นยังไงนะ ขึ้นไปถึงแล้ว เราไปทำอะไรกันบ้างละ ใครไม่เคยไป วันนี้จะเล่าให้อ่านกันเสียหน่อย เผื่อจะอยากไปกันมั่ง หลายคนในทริปนี้ได้แต่บ่นว่า ถ้าให้มาอีก คงไม่มาแล้ว ที่พูดไปก็เพราะความเหนื่อยนั่นแหละ แต่ก็อย่างที่รู้กัน มาภูสอยดาวหน้าหนาว จะให้เจออะไรสวยๆ อย่างในหน้าฝนได้จะได๋ แต่เดือนไหนปีไหนจะว่างมากันอีกละเนี่ยท่าน… ณ ลานสนสามใบ แห่งภูสอยดาว เรียกได้ว่า…

เพียงไม่นาน ผมก็ผ่านมาถึงตอนที่ 5 แล้วรึนี่ บางคนคงนึกสงสัย แค่ภูเดียวจะเขียนอะไรกันได้เป็นคุ้งเป็นแควกันได้ขนาดนี้ ผมเป็นพวกมีนิสัยช่างเขียนครับ เรื่องเล็กเรื่องน้อย เขียนไปเรื่อยเปื่อย ชาวบ้าน เขาเล่ากันตอนเดียวจบ ผมเล่นเล่าไปเก้าตอนสิบตอน อ่านกันเพลินเลยเชียวละ (สำหรับผู้มีนิสัยรักการอ่านคงชอบอะนะ) เอาละ วันนี้มาว่ากันต่อ ด้วยเนินสุดท้ายที่หลายคนรอคอย… เนินมรณะไง ———————————- ศ.7.12.2550…