ไลฟ์สไตล์

ต้องขอขอบคุณหลายๆ ที่อ่านเรื่องราวของคนอยากเที่ยวคนนึงมาได้นานจนถึงตอนนี้ ตอนที่ 8 แล้ว คิดว่า คงต้องจบบทความที่เล่าเรื่องเที่ยวภูสอยดาวที่ตอนนี้แหละ เล่ามากไป กลัวจะพาลไม่อยากอ่านกัน ผมเองก็จะได้ไปหาเรื่องอื่นๆ มาเขียนกันบ้าง ต้องเข้าใจหน่อยนะ นานๆ จะได้เที่ยวกับเขาสักที… อา.9.10.2550 | 09.30 น. พวกเราตื่นมากินข้าวต้ม… แล้วจัดการเก็บข้าวของ…

วันนี้ ผมก็ยังคงพอคุณกลับมาอยู่ที่ลานสนสามใบอีกเช่นเคย ไม่รู้เจ้าประจำทั้งหลายจะเบื่อกันรึยังนะ ถ้าเบื่อแล้วช่วยส่งเสียง(เป็นข้อความ)หน่อย จะได้หยุดเขียน เหอๆ จะว่าไป ก็มีเรื่องอีกไม่เยอะหรอกมั้งที่จะเขียนต่อ วันนี้ ผมรู้สึกว่า ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่น่าจะหยิบมาเล่ากัน พวกเราขึ้นถึงลานสนสามใบของภูสอยดาวในเย็นของวันศุกร์ที่ 7 ธ.ค. 2550 พักค้างแรมบนนั้นก่อน 1 คืน ก่อนที่เช้าวันถัดมา พวกเราจะตื่นมาทำอาหารเช้าง่ายๆ…

นั่นสิ ชีวิตบนลานสนจะเป็นยังไงนะ ขึ้นไปถึงแล้ว เราไปทำอะไรกันบ้างละ ใครไม่เคยไป วันนี้จะเล่าให้อ่านกันเสียหน่อย เผื่อจะอยากไปกันมั่ง หลายคนในทริปนี้ได้แต่บ่นว่า ถ้าให้มาอีก คงไม่มาแล้ว ที่พูดไปก็เพราะความเหนื่อยนั่นแหละ แต่ก็อย่างที่รู้กัน มาภูสอยดาวหน้าหนาว จะให้เจออะไรสวยๆ อย่างในหน้าฝนได้จะได๋ แต่เดือนไหนปีไหนจะว่างมากันอีกละเนี่ยท่าน… ณ ลานสนสามใบ แห่งภูสอยดาว เรียกได้ว่า…

เพียงไม่นาน ผมก็ผ่านมาถึงตอนที่ 5 แล้วรึนี่ บางคนคงนึกสงสัย แค่ภูเดียวจะเขียนอะไรกันได้เป็นคุ้งเป็นแควกันได้ขนาดนี้ ผมเป็นพวกมีนิสัยช่างเขียนครับ เรื่องเล็กเรื่องน้อย เขียนไปเรื่อยเปื่อย ชาวบ้าน เขาเล่ากันตอนเดียวจบ ผมเล่นเล่าไปเก้าตอนสิบตอน อ่านกันเพลินเลยเชียวละ (สำหรับผู้มีนิสัยรักการอ่านคงชอบอะนะ) เอาละ วันนี้มาว่ากันต่อ ด้วยเนินสุดท้ายที่หลายคนรอคอย… เนินมรณะไง ———————————- ศ.7.12.2550…

กลับมานั่งประจำการเขียนเล่าเรื่องราวการเดินทางสู่ ภูสอยดาว ที่เพิ่งผ่านพ้นไปไม่นานกันอีกครั้ง ไม่รู้จะอยากอ่านกันหรือเปล่า ช่วยกันอ่านหน่อยนะ

ดีใจหลายๆ ที่มีทุกคนติดตามบทความซีรี่ส์เรื่องนี้ ขออภัยที่ดำเนินไปอย่างเชื่องช้า ไม่รู้เป็นไง หลังจากกลับจากภู รู้สึกว่าง่วงเร็วขึ้น ทำให้นอนเร็วขึ้นไปด้วย บางทีก็ต้องลุกมาเขียนตอนเช้า น่าแปลกจริงๆ ไม่รู้ว่ามันจะแปลกไปถึงเมื่อไหร่กันนะ…. ศ.7.12.2550 | 10.48 น. พันธมิตรทั้งเก้า ก็เดินทางมาถึงป้าย เนินส่งญาติ ของจริงกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว หลายคนมองขึ้นไปก็พบกับเนินสูงชัน ที่ระดับความลาดเอียงต่างกับที่ผ่านมาอย่างชัดเจน…

ศ.07.12.2550 | ประมาณ 05.00 น. เข้าสู่วันใหม่ในรถตู้ของพี่เวียง ซึ่งขับรถผ่านหลายจังหวัดมาจนถึงตลาดแห่งหนึ่งใน อ.ชาติตระการ ใน จ.พิษณุโลก พวกเราแวะเพื่อซื้อของสดไปทำเป็นอาหารบนภู เสร็จแล้วจึงออกเดินทางต่อ มุ่งหน้าสู่ อุทยานแห่งชาติภูสอยดาว ที่อยู่แถวรอยต่อของจังหวัดพิษณุโลกและจังหวัดอุตรดิตถ์ ทางที่คดเคี้ยวและลาดชันสร้างความลำบากให้กับพี่เวียงไม่น้อย แต่ก็พาพวกเราผ่านหมู่บ้านต่างๆ มากมายมาจนถึงที่ทำการอุทยานแห่งชาติภูสอยดาว เราเลี้ยวเข้าไปอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ผลปรากฏว่า…

พักผ่้อนกันพอสมควรแล้วละมั้ง ห่างหายจากการอัพบล็อกไปหลายวันแล้ว หลังจากไปเยือนแดนเหนือมาหลายวัน กลับมาก็พักผ่อนจากความอ่อนล้าที่ยังไม่จางหายไปสักที จนในที่สุดก็รู้สึกว่า ยังไงก็คงรอไม่ได้แล้ว ถึงเวลาที่จะต้องเขียนถึงมันเสียแล้วละครับ คงเขียนไปเรื่อยๆ เป็นตอนๆ ขุดคุ้ยความทรงจำออกมาเป็นตัวอักษรให้ได้อ่านกัน ชอบก็บอก ไม่ชอบก็บอกนะครับ เอ้า เริ่มกันเลยละกัน…. ——————————- ปกติ กลุ่มของเพื่อนๆ สมัยเรียนมหา’ลัยของผม มักจะรวมตัวกันนัดไปเที่ยวที่โน่นที่นี่กันทุกปี ซึ่งส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นช่วงปลายๆ…

หลังจากนอนพักผ่อนมา 2 วัน เพื่อให้อาการป่วย (ที่คาดว่าเกิดจากความเครียด และการพักผ่อนไม่เพียงพอ) ทุเลาลง วันนี้ อาการมันเริ่มดีขึ้นแล้วครับ แต่จะหายทันวันเดินทาง (พรุ่งนี้) มั้ยนะ อันนี้ ต้องลุ้นกัน ช่วงหยุดยาวสิ้นปีคราวนี้ ผมมีคิวจะไปเที่ยวกันอีกแล้วครับ ปีก่อนไปตะลอนทั่วภูเก็ต-กระบี่-พังงา ปีนี้ เปลี่ยนทิศกลับไปทางเหนืออีกครั้ง จุดหมายอยู่ที่…

งานหนังสือทีไรนี่ได้เวลาร่ำลาเงินในกระเป๋าทุกทีเลยสิครับ ครั้งนี้ ตั้งใจว่าจะซื้อน้อยที่สุด เพราะว่า ครั้งก่อนๆ ซื้อมาแล้วไม่ค่อยจะมีเวลาอ่าน ทำให้ตอนนี้ ยังไม่อ่านไม่จบอีกหลายเล่ม บางเล่ม อ่านแล้วก็ไม่ชอบ (ซะงั้น) ทำให้เรารู้ว่า หนังสือไทย หาเล่มที่เขียนดีเขียนน่าสนใจนั้นยากพอดู แม้แต่นักเขียนที่ใครๆ ชื่นชมว่าเก่ง ก็อาจเขียนไม่ถูกใจเราได้ ผมก็เลยได้คิดว่า ไม่จำเป็นต้องซื้อให้มากมาย ไม่จำเป็นต้องไปซื้อตามที่คนอื่นเขาแนะนำว่าดี…