Travel

ด้วยความที่นักท่องเที่ยวในช่วงนี้น้อยมาก คนขับรถตู้ขาวเลยเล่นอัพราคา แค่หาดทรายขาวก็ปาเข้าไป 100 บาทแล้ว เช่นเดียวกับหาดคลองพร้าว ส่วนใครจะไปหาดไก่แบ้นั้น จะถูกโก่งไปเป็น 150 บาททีเดียว เคราะห์ยังดี ที่มีคนที่อยู่ในพื้นที่อยู่ในกลุ่มผู้โดยสารด้วย เธอแจ้งไปยังผู้ใหญ่ในวินรถตู้ เมื่อพี่เขามาดูแล พวกเราจึงได้ขึ้นรถอีกคัน และจ่ายในราคาคนละ 60 บาทสำหรับการไปหาดคลองพร้าว ค่อยยังชั่วหน่อย มาถึงก็จะโดนขูดรีดเสียแล้ว…

แล้วก็ได้เวลา มานั่งเขียนบอกเล่าการเดินทางครั้งใหม่ของผมเสียที ไปเที่ยวอีกครั้ง หลักตรากตรำจนรู้สึกล้ากับทุกอย่าง แบตใกล้หมด ปัญหารุมเร้า ถึงเวลาไปชาร์จแบตและฟื้นฟูจิตวิญญาณกันเสียที เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมจึงหาจุดหมาย destination อยู่ไม่นาน อาศัยถามไถ่ รวมกับที่คิดไว้ในใจ หลังจากแกว่งไปแกว่งมาอยู่ไม่นาน ผมก็หาที่หมายที่ถูกใจได้เสียที “เกาะช้าง” ดินแดนที่ล้อมรอบด้วยน้ำนามนี้ ผมยังไม่เคยเหยีบย่างไปถึงสักที เคยเฉียดกรายไปก็มี “เกาะกูด”…

สามทหารเสือนอนหลับได้เพียงไม่กี่นาที จำต้องลุกขึ้นมาใหม่ เพื่อเดินทางไปปฏิบัติอีกภารกิจ แม้ร่างกายจะดูโรยแรง แต่กำลังใจยังเต็มเปี่ยม คืนนี้ เราจะเก็บคอนเทนต์ให้ได้ดีที่สุดให้ได้ … เดินออกมาเรียกรถแดง ซึ่งก็ตามเคย ต้องรอให้เขาได้ผู้โดยสารตามที่พอใจก่อนออกตัว พวกเรามาถึง Central Airport Plaza ทันเวลาสี่โมงเย็นพอดิบพอดี มาถึงก็เดินหา “ลานม่วนใจ๋” กันก่อนเลย ถามน้องๆ…

เป็นการเดินทางขึ้นเหนืออีกครั้งในชีวิตครับ แต่ครั้งนี้ ดูเหมือนจะได้ผจญภัยแบบถึงตัวมากกว่าทุกครั้ง ทุกทีไปกับเพื่อนๆ ไปกับน้องๆ มีคนขับรถไปให้ในทุกที ไม่ต้องคิดแผนการเดินทางเอง เพราะมีคนคิดไว้ให้ทุกอย่าง เราเป็นเพียงคนที่เก็บเกี่ยวทัศนียภาพ และบรรยากาศให้มากที่สุดเท่านั้น แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ การไปเชียงใหม่หนนี้ เราเดินทางด้วยตัวเอง ไปกันเพียงสามคน จองตั๋วรถทัวร์เที่ยวค่ำ เพื่อที่จะไปถึงเชียงใหม่ตอนเช้าตรู่ เก็บกระเป๋าและไปที่ท่่ารถก่อนเวลาไปตั้งชั่วโมงนึงเต็มๆ ก่อนจะขึ้นรถและนั่งๆ นอนๆ หลับๆ…

หลังจากพักผ่อนอย่างเต็มอิ่ม ในคืนอันเหน็บหนาวที่หาได้ยากยิ่งในเมืองหลวง เพราะในวันที่เมืองหลวงร้อนตับแล่บ โคราชยังต้องห่มผ้าห่มหนาๆ และยังคงมีลมเย็นปะทะผิวกายในยามเช้า อาทิตย์.27.มกราคม.2551 พวกเราตื่นขึ้นอย่างไล่เรียงกันไป ผมเองก็ตื่นเช้าผิดจากทุกวัน เพราะนอนเร็วกว่าปกติ มื้อเช้าวันนี้ เป็นข้าวต้มหมู อร่อยใช้ได้ บรรยากาศยามเช้า ลมเย็นๆ พัดผ่านกาย สดชื่นดีจัง หลังจากอาบน้ำ เก็บข้าวเก็บของกันแล้ว ก็ได้กาลร่ำลาคุณพ่อคุณแม่ของปุ๊ก ถ่ายรูปรวมกันเสียหน่อย…

ครับ มาว่ากันต่อเลยแล้วกันครับ กับทริปเล็กทริปน้อยของพวกผมช่วงนี้… หลังจากนั้น เราก็แว้บไปเยี่ยม “Greenery” ก่อนจะตัดสินใจไปต่อกันที่ “ทองสมบูรณ์คลับ” ซึ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวสไตล์ Adventure พื้นที่กว้างใหญ่ แถมมีอะไรให้เราได้เล่นกันหลายต่อหลายอย่าง บางอย่างก็เหมาะกับเด็ก ขณะที่บางอย่างก็มีไว้สำหรับทั้งผู้ใหญ่และเด็ก ราคาค่าเครื่องเล่นนั้นก็สูงพอประมาณ ในที่สุด ก็ซื้อบัตรมาเล่นกันในปริมาณที่ไม่มากไม่น้อย แต่ปรากฏว่า เริ่มจะเกี่ยงๆ กันเล่น…

เอาละครับ ได้เวลากลับมาสู่โหมดปกติของ PatSonic Blog กันบ้าง แต่ยังไงก็ขอบคุณทุกคนนะครับ ที่เข้ามาให้กำลังใจกัน หลายคนบอกว่า จะคอยเชียร์ ผมปลาบปลื้มมากๆ เลยครับ ไม่คิดว่าจะได้ความรู้สึกดีดีแบบนี้ หลังจากเขียนบล็อกมาเป็นปี ผมเพิ่งรู้ว่า การเขียนเรื่องตัวเองนี่ก็น่าสนใจดีเหมือนกัน ไม่ได้อยากดังหรอกครับ แต่ก็นะ… โอกาสที่นานๆ จะเข้ามาในชีวิตสักหนนึงอะ บล็อกนี้…

ต้องขอขอบคุณหลายๆ ที่อ่านเรื่องราวของคนอยากเที่ยวคนนึงมาได้นานจนถึงตอนนี้ ตอนที่ 8 แล้ว คิดว่า คงต้องจบบทความที่เล่าเรื่องเที่ยวภูสอยดาวที่ตอนนี้แหละ เล่ามากไป กลัวจะพาลไม่อยากอ่านกัน ผมเองก็จะได้ไปหาเรื่องอื่นๆ มาเขียนกันบ้าง ต้องเข้าใจหน่อยนะ นานๆ จะได้เที่ยวกับเขาสักที… อา.9.10.2550 | 09.30 น. พวกเราตื่นมากินข้าวต้ม… แล้วจัดการเก็บข้าวของ…

วันนี้ ผมก็ยังคงพอคุณกลับมาอยู่ที่ลานสนสามใบอีกเช่นเคย ไม่รู้เจ้าประจำทั้งหลายจะเบื่อกันรึยังนะ ถ้าเบื่อแล้วช่วยส่งเสียง(เป็นข้อความ)หน่อย จะได้หยุดเขียน เหอๆ จะว่าไป ก็มีเรื่องอีกไม่เยอะหรอกมั้งที่จะเขียนต่อ วันนี้ ผมรู้สึกว่า ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่น่าจะหยิบมาเล่ากัน พวกเราขึ้นถึงลานสนสามใบของภูสอยดาวในเย็นของวันศุกร์ที่ 7 ธ.ค. 2550 พักค้างแรมบนนั้นก่อน 1 คืน ก่อนที่เช้าวันถัดมา พวกเราจะตื่นมาทำอาหารเช้าง่ายๆ…