รีวิวหนัง Always: Sunset on Third Street 2 | ถนนสายนี้ หัวใจไม่เคยลืม

ภารกิจตอนนี้ มันรัดตัว จนไม่มีอารมณ์จะเขียนเรื่องราว ทั้งๆ ที่ผมได้ชมภาพยนตร์ญี่ปุ่นเรื่องนี้มาเป็นเวลาเกือบอาทิตย์เข้าไปแล้ว น่ากลัวว่า สิ่งที่ยังหลงเหลืออยู่นั้น จะน้อยนิดจนไม่มีอะไรจะเล่าเสียแล้วละมั้ง ‘Always: Sunset on Third Street 2’ คือภาคต่อ

ด้วยความเป็นภาคต่อ คนก็มักนำไปเปรียบกับภาคก่อนหน้า แต่เมื่อผมจดจำได้เพียงภาพบางภาพเท่านั้นในภาคแรก มันจึงไม่ค่อยมีอะไรให้ต้องเปรียบเทียบมากนัก

รีวิวหนัง ‘Always: Sunset on Third Street 2’

เรื่องราวยังคงอยู่ที่จุดเดิมในกรุงโตเกียว โรขุ สาวน้อยที่ยังคงทำงานในซูซูกิออโต้ ร้านซ่อมรถเล็กๆ แห่งเดิม ตรงข้ามร้านขายของเล็กๆ ของริวโนสึเกะ ผู้ชายอีกคนผู้ใฝ่ฝันจะเป็นนักเขียน ที่เลี้ยงดูเด็กน้อยจุนโนสึเกะอยู่เช่นเดิม กับชีวิตที่ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปนัก ชีวิตรักของเขากับฮิโรมิ หญิงสาวผู้หันเหไปใช้ชีวิตอันน่ารันทดอยู่ในบาร์เต้นระบำ

ภาคที่แล้ว คนดูได้ร้องไห้โฮและเสียน้ำตากันไปหลายหยด ด้วยฉากเร้าอารมณ์ที่มีเข้ามาอย่างต่อเนื่อง จนเกิดกระแส หนังถูกยืนโรงฉายเป็นเวลาหลายเดือนในประเทศไทย แม้จะมีเพียงไม่กี่โรงที่ฉายก็เถอะ

ภาคนี้ ฉากที่ชวนร้องไห้มีน้อยกว่าเดิมมาก หากแต่นำไปสู่จุดคลี่คลายอย่างเหมาะเจาะลงตัว ในเทคนิคสร้างสรรค์ภาพค่อนข้างเยอะขึ้น หนังเข้าฉายในโรงลิโด้ ซึ่งภาพบนจอไม่คมชัดสักเท่าไหร่ แต่มันคงไม่ใช่เรื่องสำคัญ ในเมื่อหนังเล่าเรื่องในสมัยเก่า ภาพก็ไม่จำเป็นต้องคมชัด ความด้อยข้อนี้จึงตัดไปได้

ริวโนสึเกะคิดการใหญ่อีกครั้ง เขาเขียนเรื่องเพื่อส่งประกวดอีกหน หากชนะ เขาจะกลายเป็นคนมีชื่อเสียง ไม่เป็นไอ้ขี้แพ้อีกต่อไป และยังมีหน้าไปขอสาวเจ้าได้อย่างสง่าผ่าเผย การเข้าประกวดในครั้งนี้ ดูจะมีหวังอย่างมากเสียด้วย…

ผมเพิ่งรู้ว่า ชื่อภาษาไทยของเรื่องนี้ คือ ‘ถนนสายนี้ หัวใจไม่เคยลืม’ หลังจากที่เรียกมันว่า ‘Always’ มาโดยตลอด ก็ไม่รู้จะจำชื่อไทยไปทำไม ในเมื่อชื่อฝรั่งมันจำง่ายกว่า

หนังเรื่องนี้ทำให้เราเห็นว่า…

ชีวิตมีความหวัง เพราะมีสิ่งที่ทำให้หวัง

หากเราไม่หวัง เราอาจเป็นเพียงไอ้ขี้แพ้ หยุดทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเคยหวัง แต่การมีความหวัง สร้างพลังให้เราทำบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาได้ แม้ว่ามันจะไม่ได้สัมฤทธิ์ผลดังหวังเสมอไปก็ตาม

มิตรภาพยังคงมีอยู่ทุกที่ ขอเพียงมีความจริงใจต่อกัน

เด็กสาวแสนสปอยล์ ได้เข้ามาอยู่กับครอบครัวร้านซ่อมรถ (ที่แสนจะภูมิใจในตัวเองเสียเต็มประดา) กลับกลายเป็นคนที่นิสัยดีขึ้นจนพ่อประหลาดใจ จากความไม่เข้ากันในตอนแรก กลายเป็นสมาชิกที่แสนเสียดายเมื่อเธอต้องจากไป

บางครั้ง “อยู่กับสิ่งที่มี ไม่ใช่สิ่งที่ฝัน” ก็เป็นเรื่องที่ต้องยอมรับ

คนเราฝันได้เสมอตลอดช่วงชีวิต แต่เมื่อฝันไม่เป็นจริง ก็จำต้องยอมรับและต้องอยู่กับความเป็นจริงกันต่อไป

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ..

เราคงเลิกฝันเลิกหวังไม่ได้ แต่เราก็ต้องรับความจริงเมื่อไม่สมดั่งใจฝันให้ได้เช่นกัน