รีวิวหนัง Sing Sing แดนขัง คนคลั่งฝัน | เล่าเรื่องจริงของคนคุกได้เปี่ยมพลัง

เป็นธรรมดาที่คนทั่วไป เมื่อทำผิดกฎหมายก็ต้องติดคุก จะยาวจะสั้นก็แล้วแต่กรณีไป แต่ในช่วงเวลาที่พวกเขาถูกกักขังอยู่แต่ในห้องแคบๆ เหม็นๆ นั่น พวกเขาจะไร้อิสรภาพ และอาจไร้ซึ่งความหวัง ทว่า ชมรมละครเวทีที่อยู่ในเรือนจำแห่งนั้น สามารถจะช่วยจุดประกายความหวังให้กับเหล่านักโทษขึ้นมาได้ และหนังเรื่องนี้ ‘Sing Sing’ หรือชื่อไทย ‘แดนขัง คนคลั่งฝัน’ บอกเล่าถึงสิ่งเหล่านั้น

คิดเห็นเช่นไรกับหนังเรื่องนี้?

หนังดราม่าที่ดูไม่โดดเด่นเมื่อมองอย่างผิวเผิน แต่เมื่อได้สัมผัสเนื้อใน เรื่องราวที่หยิบมาจากเรื่องจริงของชมรมละครเวทีในเรือนจำ นำทั้งนักแสดงจริงมาเล่นร่วมนักโทษจริง กับบทที่พาให้เห็นถึงเบื้องหลังการสร้าง การซ้อมบท และการแสดงจริงๆ บนเวที กับทั้งพาไปพบกับความรู้สึกนึกคิดของตัวละครที่เป็นเหล่านักโทษทั้งหลาย สิ่งที่พวกเขาได้พบเจอยามอยู่ในเรือนจำ และละครเวทีที่ทำให้พวกเขาได้หลุดพ้นออกจากโลกแห่งความจริงไปชั่วขณะ ทำให้เขาได้มีเวลาจดจ่ออยู่กับบางสิ่งและผ่านพ้นช่วงหดหู่ของชีวิตไปได้

ไม่น่าเชื่อว่า เราจะน้ำตาไหลและอินไปกับชีวิตคนคุกราวกับเรากลายเป็นหนึ่งในพวกเขาซะเอง

เรื่องย่อหนัง ‘Sing Sing’

เรื่องราวมันเกิดขึ้นในเรือนจำซิงซิง เรือนจำที่ได้ชื่อว่ามีระบบความปลอดภัยแน่นหนาที่สุดแห่งหนึ่งในอเมริกา ที่นั่นมีนักโทษชื่อ ดีไวน์ จี (โคลแมน โดมิงโก จากหนัง ‘Lincoln’ และ ‘The Color Purple’) เขาได้รับการตัดสินความคิดจากคดีที่เขาไม่ได้เป็นผู้ลงมือ แม้เขาจะรู้สึกสิ้นหวัง ทว่าเมื่อเขาได้เข้าร่วมกับคณะละครบำบัดของเรือนจำ ก็กลับมามีแรงฮึดที่จะใช้ชีวิตต่อ ชมรมคุกที่ถูกเรียกว่าเอทีอาร์ ทำให้เขาได้พบกับงานอดิเรกอย่างการแต่งบทละคร และได้พบกับเพื่อนๆ ผู้ต้องขังที่ร่วมกันเรียนรู้ ฝึกฝน และพัฒนาทักษะการแสดงละคร จนกระทั่งมันกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตแต่ละวัน 

มาวันหนึ่ง คณะละครแห่งนี้ก็ได้สมาชิกเข้าใหม่ ทุกคนต่างตกลงจะเล่นละครที่คิดเรื่องขึ้นมาใหม่ บทที่รวมเข้าทุกเรื่องที่พวกเขาอยากมีเข้าไว้ด้วยกัน และมีเนื้อหาที่สะท้อนถึงความเจ็บปวดอันแท้จริงของมนุษย์ที่ถูกพันธนาการเพราะกฎเกณฑ์ของสังคม และเฝ้ารอแสงแห่งความหวังให้ปรากฏขึ้น

รีวิวหนัง ‘แดนขัง คนคลั่งฝัน’

หนังที่สร้างมาจากเรื่องจริงเรื่องนี้ เล่าเรื่องของผู้ต้องขังผิวสีที่ใช้ชีวิตช่วงหนึ่งอยู่ในเรือนจำ จากความผิดที่เขาเคยกระทำบ้าง แต่บางคนก็ถูกตัดสินให้ผิดทั้งที่ไม่ได้กระทำ พวกเขาเหล่านั้นจึงรู้สึกสิ้นหวังที่อิสรภาพต้องถูกกีดกัน แต่ก็ดูเหมือนคุกที่แน่นหนาที่สุดในสหรัฐอเมริกาแห่งนี้จะยังมีสิ่งดีดีสำหรับพวกเขาอยู่บ้าง นั่นคือ โอกาสในการได้แสดงละครที่ปลดปล่อยความอัดอั้นมันออกมา

เพราะละครนี้จัดขึ้นทุกๆ 6 เดือน ทำให้นักโทษหลายคนได้เล่นมันหลายครั้งในช่วงเวลาที่พวกเขาอยู่ในนั้น ในแต่ละครั้ง เรื่องที่เล่นก็จะแตกต่างกันไป ตามแต่พวกเขาจะตกลงกัน

แม้ในโลกที่ไร้อิสรภาพก็ยังพอมีที่ให้กับความฝัน ความหวังยังส่องประกายเจิดจ้า และถูกปลดปล่อยออกมาในการแสดง หนังถ่ายทอดชีวิตและจิตใจของคนคุกได้อย่างมีหัวใจ ใส่หลายเรื่องราวที่พวกเขาน่าจะต้องได้พบเจอหากอยู่ในนั้นมากพอ ทั้งความสุขในการได้มีอะไรทำร่วมกับเพื่อนในนั้น การพบและการจากลาที่นำพาความเศร้ามาให้

ละครเวทีแต่ละครั้งที่ได้ร่วมเล่น มันได้ทำให้พวกเขารู้จักและเข้าใจความรู้สึกของตัวเอง ทั้งฟื้นฟูจิตใจเพื่อพร้อมจะกลับไปเริ่มต้นใหม่ข้างนอกอีกครั้ง มองในอีกมุมหนึ่ง การได้ร่วมเล่นละครเวที มันคือการได้โอกาสสวมบทเป็นคนอื่น ได้หนีออกไปจากโลกที่เทาทึม เหมือนกับพวกเขาไม่ได้ถูกกักขัง ไร้อิสรภาพและความหวัง มันทรงพลังพอที่จะทำให้พวกเขามีชีวิตต่อเพื่อรอไปให้ถึง…วันนั้น

Taglines: Trust the process.

เกรก ควีดาร์ ผู้กำกับหนังเรื่องนี้เลือกที่จะเข้าไปถ่ายทำกันถึงในเรือนจำสถานที่จริง แถมยังใช้ผู้ต้องขังตัวจริงมาร่วมแสดงอีกต่างหาก และมีเพียง โคลแมน โดมิงโก และ พอล เรซี เท่านั้นที่เป็นนักแสดงมืออาชีพ นอกนั้น ทุกคนเล่นเป็นตัวเอง จึงกลายเป็นหนังที่น่าทึ่งอีกเรื่องหนึ่ง กับการแสดงที่โดดเด่นแทบจะคนเดียวของโคลแมน แต่บทที่เขียนมามันก็มากพอจะทำให้มองเห็นถึงความรู้สึกนึกคิดของนักโทษที่ฝันถึงอิสรภาพและการได้หายใจนอกรั้วเหล็กนั่นเป็นอย่างดี

ตัวละครที่ทำให้ผมจดจำนอกเหนือจากตัวนำ ก็คือ ไมค์ ไมค์ (ที่แสดงโดย Sean San Jose) เพื่อนคนสนิทของ ดีไวน์ จี และอีกคนก็คือ เบรนท์ (ที่แสดงโดย Paul Raci) คนขาวที่มาช่วยไกด์ช่วยฝึกให้กับสมาชิกชมรมละครเวทีพวกนี้ ทั้งสองคนเล่นได้ดีเลยเชียวแหละ

‘แดนขัง คนคลั่งฝัน’ จึงไม่ได้เป็นหนังคนคุกที่ทุกข์ระทม แต่เปี่ยมไปด้วยพลังบวก ที่ผลักดันให้พวกเขาก้าวเดินต่อไปด้วยกัน พร้อมกับเสียงหัวเราะ ใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม และสัมผัสแห่งการปลอบโยน คุณอาจต้องแปลกใจกับตัวเองอยู่บ้างหากพบว่ากำลังเสียน้ำตาให้กับพวกเขา เข้าใจหัวอกพวกเขาราวกับได้ใช้ชีวิตอยู่ในเรือนจำนั้นด้วยตนเอง

เป็นหนังดีๆ อีกเรื่องหนึ่ง สมแล้วที่ได้เข้าชิงรางวัลลูกโลกทองคำ สาขานักแสดงนำชาย

รายละเอียดเกี่ยวกับหนัง